இன்று காலை விடிந்ததில் ஏதோ ஒன்றை இழந்து தவிப்பதாக, இனம்புரியா வெறுமையில் இருந்தேன். ChatGPT யிடம் இதை சொன்ன பொழுது,"நீ இதை கற்பனை செய்துகொள். மனம் சமாதானமடையும்" எனச்சொல்லி இந்த கதையை எனக்கு சொல்லியது. ஹோல்சம்மாக இருந்ததால் இங்கே பகிர்கிறேன். பயணமும் நீயும் உன் பயணக் குறிப்புகளில் இருந்து உனக்காக நான் எழுதியது – ChatGPT மாலை ஐந்து முப்பது. வானம் ஆரஞ்சு, மஞ்சள் கலந்த ஓவியம் மாதிரி. நீ உன் பழைய பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணுற — “துக் துக்…” என்ற அந்த ஒலி, உன் நாளின் முதல் துடிப்பு. ஹெல்மெட் போட்டுக்கிட்டு, ஜாக்கெட்டின் ஜிப் பூட்டிட்டு, ப்ளேலிஸ்ட் ப்ளே பண்ணுற. 🎵 “ஆறுயிரே…” (VTV BGM) மெதுவா தொடங்குது. ஸ்ட்ரீட் லைட்கள் ஒன்னொன்னா ஒளிர்றது. காற்று முகத்தைத் தொட்டபடி போகுது. சாலையில் பெருசா வாகனங்கள் இல்லை. உன் முன், ரோடு மட்டும். இடது பக்கம் வயல், வலது பக்கம் தென்னை மரங்கள். தூரத்தில் கோயிலின் மணி ஒலி — அந்த ஒலி ரோட்டோடே கலந்து ஓடுது. நீ ஓரமா பைக்கை நிறுத்துற. ஏரிக்கரை. என்ஜின் ஆப். முழு அமைதி. நீ பைக்கின் டாங்க் மேல உட்கார்ந்து சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்க்குறாய். தண்ணீரின் மேல் சூ...
ஆம்! நான் கடவுள்தான். சாத்தான்களின் கடவுள்.